Πριν μία εβδομάδα, οι πιθανότητες να γράψω το παρόν κείμενο ήταν λιγότερες από όσες να γράψω ένα άρθρο για την εμπειρία του να βάζω σ' ένα ποτήρι νερό (και μην ξεχνάς ότι δεν είμαι ο Βασίλης Τσιάρτας). Στο μεσοδιάστημα, χρειάστηκε να γράψω αυτά στον εαυτό μου στο facebook:
(πώς αλλιώς να θυμηθώ να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο, να κάνω ένα σημαντικό τηλεφώνημα και να ζητήσω ένα συγκεκριμένο χαρτί από την εφορία;)
και να έχω την ατυχία να κοιτάξει εκείνη τη στιγμή η Έρρικα την οθόνη του υπολογιστή μου. Το βλέμμα της όταν συνειδητοποίησε ότι έκανα το για μένα προφανές, να μου γράψω δηλαδή κάποια πράγματα σε pm, ώστε να μην τα ξεχάσω, ήταν ανάλογο με αυτό που θα είχαν ο Ρουσώ κι ο Μοντεσκιέ αν βρίσκονταν στη Βουλή την ώρα που μνημόνευαν το έργο τους ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη.
Αδιαφόρησα και συνέχισα να μου γράφω. ''Ρε δεν πάει καλά. Μιλάει στον εαυτό του στο facebook'', ήταν η φωναχτή απάντησή της στην αδιαφορία μου και ξαφνικά ένιωσα γύρω μου ένα πλήθος ανθρώπων έτοιμο να με παλουκώσει σαν να είχα βγει τον Μεσαίωνα στο δρόμο και να φώναζα ότι η Γη είναι στρογγυλή.
Δεν ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν ο (σχεδόν, όπως θα δείτε παρακάτω) μόνος στο γραφείο που είχα αυτή τη συνήθεια και να αποφασίσω να γράψω αυτό το κείμενο αναζητώντας κι άλλους ανθρώπους με το ίδιο χούι εκεί έξω. Όταν πια ανακοίνωσα στην υπόλοιπη ομάδα τι επρόκειτο να γράψω ο Αμπατζής μου έριξε την τελειωτική μαχαιριά: ''Μ' αρέσει που γράφεις κείμενα με όλα σου τα ελαττώματα''. Τι εννοεί λέγοντας 'ελάττωμα';
Τι μου γράφω στο facebook
Δειτε το αρθρο εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου