Έχασα τα πάντα. Για έναν γκόμενο ή μάλλον την αγάπη μου τη μοναδική και παντοτινή έχασα τα πάντα.
Ήμουν παντρεμένη περίπου 10 χρόνια. Έχω τρία παιδιά. Το πρώτο με ειδικές ανάγκες. Δεν περπατάει… Ο άντρας μου αδιαφορούσε για τα πάντα. Είχα την πεθερά και τον πεθερό στήριγμα. Ήμουν καλή μάνα. Μαγείρισσα. Τυπική σε όλα. Πάντα είχα κόσμο στο σπίτι. Φίλες, γείτονες, όλοι με αγαπούσαν. Όλοι με θαύμαζαν. Τα παιδιά είχαν φίλους πολλούς. Κάθε μέρα στο σπίτι ένα σωρό παιδάκια… Με βοηθούσε με τα παιδιά και τα πάντα…
Μαλώναμε με τον άντρα μου. Έπινε. Δεν ερχόταν σπίτι. Έβγαινε. Ερχόταν μετά από δυο μέρες… Γκόμενες… Με τα πολλά, άρχισα να μιλάω στο Facebook με τον πρώην μου. Την πρώτη μου αγάπη. Του είπα ότι μου έλειψε τόσα χρόνια και για την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι.
Χωρίσαμε με συναινετικό διαζύγιο. Έμπλεξα με τον πρώην μου, την αγάπη μου. Βγαίναμε στα κρυφά. Το γνώριζαν οι γονείς μου. Τους το είπα. Πηγαίναμε για φαγητό, για ποτό… Ήταν όμορφα μαζί του.
Όταν ήμασταν μαζί ένιωθα ότι ξαναζώ. Μετά, με άφηνε στο σπίτι και βρισκόμασταν πάλι μετά από δυο-τρεις μέρες. Πήγα θάλασσα με τα παιδιά. Ήρθε με βρήκε. Τα πρόσεχε η αδερφή μου για να μπορέσω να βγούμε έξω, να βρεθούμε. Πηγαίναμε παντού, εκτός περιοχής, για να μην μας δούνε κουτσομπόληδες.
Και όταν έμαθε ο πρώην άντρας μου για το δεσμό αυτόν ήθελε να μας χωρίσει. Λέγοντάς μου ότι δεν κάνει για μένα αυτός, ότι είναι κοπρόσκυλο, ρεμάλι, έχει εξώγαμο και με κοροϊδεύει. Νοίκιασα, έφυγα από το σπίτι του πρώην συζύγου για να μπορώ να τον βλέπω, να έρχεται σπίτι μου. Ήρθε δυο-τρεις φορές, όταν κοιμόντουσαν τα παιδιά φυσικά.
Το έμαθε ο πρώην άντρας μου και τον περίμενε έξω από το σπίτι μου. Με παίρνει τηλέφωνο. Λέει να κατέβει ο φίλος μου. Κατεβήκαμε και τον πλάκωσε στις μπουνιές. Λέει μπροστά στα παιδιά να μην ξανάρθεις. Λέει ο φίλος μου, εντάξει, δεν έρχομαι ξανά. Δεν ξαναήρθε από τότε. Ερχόταν από το πατρικό μου και με έπαιρνε.
Ο πρώην άντρας μου παρακολουθούσε τι κάνω, πού πάω. Με έπαιρνε τηλέφωνα -με ποιον είμαι, πού είμαι. Ήθελε να έρθει στο σπίτι, να μου κάνει έρωτα. Σιχαίνομαι. Δεν τον βλέπω ερωτικά. Δεν θέλει να τα βρούμε. Του λέω: Τι θες και με ενοχλείς; Η ζωή σου και η ζωή μου… Σε ενόχλησα εγώ; Χωρίσαμε… Ο καθένας το δρόμο του…
Εν τω μεταξύ, ο φίλος μου, η αγάπη μου… πήγε θάλασσα με άλλη. Με απάτησε. Το έμαθα. Του το συγχώρησα. Λάθος, αλλά από την πολλή αγάπη που του είχα -και έχω- τον συγχώρησα. Με βοηθούσε και οικονομικά, όταν είχα ανάγκη. Κι από εκεί καταλάβαινα ότι νιώθει για μένα κάτι, όπως έλεγε ότι με αγαπάει.
Οι γονείς μου με πίεζαν: πού θα βγει αυτή η κατάσταση, που θα πάει… Να συζήσουμε, να παντρευτούμε… Του το είπα. Στον φίλο μου. Δεν είμαστε για γάμο τώρα. Ούτε εγώ, ούτε ο φίλος μου δεν ήθελε φυσικά. Και καταρχήν, δεν δέχεται και τα παιδιά μου. Μου το έδειξε με τον τρόπο του. Έχει κι αυτός δύο μικρά στην ίδια ηλικία με τα δικά μου. Αλλά εγώ τον αγαπούσα αληθινά, είχα την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να συζήσουμε, μαζί και τα παιδιά μας. Εγώ τα δεχόμουν τα δικά του.
Έφυγε. Με άφησε σε μια δύσκολη στιγμή μόνη μου. Εγώ που έκανα τα πάντα για αυτόν… Να παρατάω τα παιδιά στους γονείς, να παίρνω γυναίκα να τα προσέξει για να βγω, γιατί δεν ερχόταν σπίτι πλέον… Αυτό ήθελε ο πρώην άντρας μου, να χωρίσουμε με τον φίλο μου. Γιατί δεν τον χώνευε και με κοροϊδευε… Τελικά είχε δίκιο ο πρώην άντρας μου. Και όλοι οι φίλοι μου. Φοβήθηκε τον πρώην άντρα μου και τις απειλές του. Δεν έκατσε δίπλα μου να με υποστηρίξει.
Λίγο να σταθώ να πάρω τα πάνω μου και μετά ας έφευγε. Με πούλησε. Με κορόιδεψε. Αυτός που μου έλεγε πως με αγαπάει. Δειλός αποδείχτηκε. Μα πάνω από όλα ψεύτης. Κοιτούσε την πάρτι του. Χωρίς αισθήματα άνθρωπος.
Πονάω πολύ. Υποφέρω. Γιατί εκτός του ότι έφυγε, με πούλησε ο φίλος μου και αδιαφορεί… Γιατί έχασα τα πάντα… Ένα σπίτι με αυλή -του πρώην συζύγου. Τα παιδιά, τους φίλους τους. Τη βοήθειά μου προς τα παιδιά και σε όλα. Μα πάνω από όλα, έχασα την αυτοεκτίμησή μου και την αξιοπρέπειά μου. Έμεινα μόνη, χωρίς βοήθεια, να τρέχω εγώ σε όλα και ο πρώην ούτε διατροφή, ούτε βοήθεια. Σαν να μην υπάρχει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου