To 1990 η Debbie Baigrie ζούσε με την οικογένεια της στο Tampa της Φλόριντα. Γυρνούσε σπίτι από την πρώτη της έξοδο με φίλους από τότε που είχε αποκτήσει το δεύτερο παιδί της, όταν κάποιος την πλησίασε και φώναξε, “Παραδώσου!”.
Η Debbie γύρισε και είδε ένα όπλο στραμμένο στο πρόσωπο της.
Πριν μπορέσει να αντιδράσει, εκείνος τράβηξε την σκανδάλη και μια σφαίρα πέρασε μέσα από το σαγόνι, τα κάτω δόντια και την γλώσσα της. Όταν έφτασε το ασθενοφόρο για να την μεταφέρει στο νοσοκομείο, έγινε ξεκάθαρο ότι αν η σφαίρα είχε περάσει λίγα εκατοστά πιο κει, θα σήμαινε ακαριαίο θάνατο. Αλλά για κάποιο λόγο ήταν ακόμα εκεί.
3 μέρες αργότερα έμαθε το όνομα του δράστη: Ian Manuel. Είχε συλληφθεί για μια σειρά εγκλημάτων και είχε ομολογήσει ότι την πυροβόλησε. Αλλά μια λεπτομέρεια την σόκαρε: ο Manuel ήταν μόλις 13 ετών. Πώς γινόταν να είχε διαπράξει κάτι τόσο βάρβαρο; Δεν μπορούσε να το καταλάβει. Ήταν φοβισμένη, μπερδεμένη και έξαλλη. Είχε κάνει την ζωή της κομμάτια.
Και όχι μόνο την ζωή της. Το σπασμένο της σαγόνι θα χρειαζόταν 10 χρόνια για να ξαναφτιαχτεί και να επουλώσει.
Ο Ian στο μεταξύ, στην αρχή της εφηβείας του, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση σαν ενήλικας. Ο δικαστής ήθελε να τον τιμωρήσει για παραδειγματισμό. Ο πρώτος χρόνος πέρασε και η Debbie ακόμα πάλευε με τον αντίκτυπο της επίθεσης. Μια μέρα έλαβε μια κλήση. Η φωνή από την άλλη πλευρά τη γραμμής ήταν ανησυχητικά οικεία:
“Κυρία Baigrie”, είπε, “ο Ian είμαι. Απλά πήρα να σας πω ότι λυπάμαι που σας πυροβόλησα και ότι εύχομαι σε σας και την οικογένεια σας καλά Χριστούγεννα.”
Δεν ήταν προετοιμασμένη γι’αυτό. Δεν περίμενε ποτέ συγγνώμη από τον δράστη. Το πιο αναπάντεχο ίσως είναι ο θαυμασμός που άρχισε να νιώθει για εκείνον, ένα τόσο νεαρό άτομο ξεπέρασε την ντροπή του και την πήρε για να της πει αυτά τα λόγια.
Ο Ian άρχισε να γράφει στην Debbie γράμματα από την φυλακή, περιγράφοντας την ζωή του μέσα στους 4 τοίχους του κελιού του και δείχνοντας της το τεράστιο αίσθημα ενοχής που ένιωθε. Η Debbie του απαντούσε και τον ενθάρρυνε. “Σκεφτόμουν, ουάου, αυτό το παιδί είναι έξυπνο. Ας μην χαραμίσει την ζωή του. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία. Ήταν έξυπνος, ήταν γεμάτος ενοχές.”
Τα πρώτα 10 χρόνια αλληλογραφούσαν και η Debbie ανάρρωνε αργά από τις επεμβάσεις. Αρχικά, ο Ian ήταν στην απομόνωση, γιατί ήταν πολύ μικρότερος από τους άλλους κρατούμενους. Αλλά αργότερα, λόγω της μακροχρόνιας απομόνωσης του και των ξεσπασμάτων του, τον έστειλαν πίσω.
Εκείνη άρχισε να κλείνει τα γράμματα με το “Η φίλη σου”. Και σταδιακά ανακάλυψε ότι υποστήριζε την απελευθέρωση του με ομάδες όπως το Equal Justice Initiative, που υποστήριζε τον Ian από το 2016. Για εκείνη ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ανήκε στην φυλακή, πόσο μάλλον σε μια φυλακή ενηλίκων για το υπόλοιπο της ζωής του.
Τελικά, το 2010 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ με μια απόφαση ακύρωσε τις ισόβιες ποινές για τα νεαρά άτομα και όλα θα άλλαζαν. Η Debbie ετοιμάστηκε. “Σκέφτηκα ότι αν δεν τον βοηθούσα και δεν τον υποστήριζα, θα ήταν μια χαμένη ζωή. Η δική μου ζωή δεν ήταν χαμένη και ένιωθα ότι η τιμωρία του ήταν πιο πολλή από ότι έπρεπε.”
Τον Νοέμβριο του 2016 – σε ηλικία 39 ετών – ο Ian αποφυλακίστηκε. Η Debbie πήγε για να τον συναντήσει σε ένα κοντινό βενζινάδικο και όταν βγήκαν από τα αυτοκίνητα τους, εκείνη τον αγκάλιασε σαν να ήταν γιος της.
Η οικογένεια του Ian είχε πεθάνει ενώ εκείνος ήταν στην φυλακή και η Debbie ένιωθε σαν μητέρα του. Μίλησαν για αρκετή ώρα. Ο Ian της είπε τι ήλπιζε για το μέλλον. Η Debbie της έδειξε φωτογραφίες των δύο κορών της, η οποίες είναι πλέον ενήλικες.
Η Debbie πήρε την ασυνήθιστη απόφαση να συγχωρήσει τον δράστη και ακόμα να τον γνωρίσει και να γίνει φίλη του. Μέχρι σήμερα, κάποιοι από τους φίλους και τους συγγενείς της δεν το καταλαβαίνουν.
Μπορείτε να δείτε περισσότερα για την ιστορία τους στο βίντεο:
Σήμερα, η γυναίκα που πυροβολήθηκε και συγχώρεσε τον δράστη και ο άντρας που διέπραξε το έγκλημα και τιμωρήθηκε γι’αυτό με 26 χρόνια από την ζωή του είναι φίλοι. Όπως είπε ένας από τους δικηγόρους του, “Τι σημαίνει για ένα συναισθηματικά τραυματισμένο παιδί, γεμάτο ενοχές και παρατημένο στην απομόνωση να αναγνωρίσει το πρόσωπο το οποίο πλήγωσε την ανθρώπινη πλευρά του; Ο Ian δεν θα ήταν εδώ που βρίσκεται σήμερα χωρίς εκείνη.”
Ο Debbie αποκάλυψε κάτι συγκινητικό και σημαντικό για την συγχώρεση. “Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι προσπαθούμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε και η ζωή είναι τόσο μικρή”, είπε. “Και αν κάποιος ξέρει ότι η ζωή μπορεί να φύγει σε ένα λεπτό, αυτή είμαι εγώ. Το καταλαβαίνω. Πρέπει να συγχωρούμε, γιατί μας βοηθά να επουλώνουμε τις πληγές μας.”
Εσείς τι πιστεύετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου